A traizón
Unha conquista do meu mundo
Un escudo, unha espada de prata mollada
De bagoas e de peito espido vés armada.
Enfrontada a un desexo de caricias.
Esgotando todo intento dun encontro.
Finxindo maxia nun leito cheo de medo.
Tres rosas encarnadas
Ningunha espiña flebe ou inútil
Non existe unha palabra
Nen emoción que trema ó teu paso
Coleccionista de margaridas murchas
Peregrina entre o centeo de agosto.
Nunca esperas pola seitura.
Fouce e suor pan e choiva.
Perseguindo un ronsel de sal negro.
Preñada de bolboretas que alborean
Un anaco do meu soño mergullado
A túa beira
Sementando un carreiro de vía láctea.
Amantando un orfo de cadeiras.
Escoito gritos de pracer mentras soño
Con outros ollos que acollen
O escudo, unha espada de prata mollada
Achegome a unha beira
Para que durmas sen pesadelos
A traizón.
COLGADA
Apareceu pendurada dunha agulla
Sostida por dúas veas xa sen sangue
Soñaba deitada sobre a pedra
Unha viaxe polo mar violeta
sen naufraxios.
Buscou o mellor refuxio entre as rúas.
E ninguen se aventurou a recollela.
Chegou a min xa sen alento
Tan flebe de entusiasmo pola vida
Falou un último instante
Aquelas palabras dixeridas
E coma nun último intento suxeitoume
A mirada e a man que buscaba
Unha arteria sen callo na que introducir
De novo angustia outra loita pola vida
Desterrada da súa alma noutro tempo
Remotou o turno e eu seguía collida
Da súa man aterida
Presa das palabras dixeridas
Eu non quería morrer soa.
